نگهداری نوزاد 7

در مقاله قبلی، نکاتی در مورد شیردهی نوزاد ارایه شد. در این مقاله ادامه این مطلب را بررسی خواهیم کرد.

بیماری های کودکان و مداوای آن ها

در درمان بیماری کودک، قبل از هر چیز باید از تندرستی زن‌شیرده اطمینان حاصل کرد.

مثلا اگر دایه به امتلاء خون گرفتار باشد، چاره آن (فصد)رگ زنی و حجامت است.
اگر فشار بلغم داشته باشد باید بلغم وی را بیرون داد.
اگر نیاز بدان باشد که طبیعت را در وی حبس و یا آزاد کرد، یا بخار را از سرش دور ساخت و یا اندام تنفسی وی به مداوا احتیاج داشت و یا سرانجام مزاج شیر دهنده بد شده باشد، باید با داروها و درمان های مناسب، آن ها را برطرف کرد.
اگر درمان وی در جهت رفع بیماری و کسالت از راه ایجاد اسهال باشد و یا واقعا شیردهنده اسهال شدید داشته باشد و یا درمان آن به وسیله استفراغ از طریق دهان انجام می گیرد و یا خودش به استفراغ دچار شده باشد، بهتر است در این روزهای بیماری کار شیر دادن را کنار بگذارد و کس دیگری به جای وی این کار را به عهده گیرد.

اگر این حالت روی آور باشد، باید محل ورم و تُرُنجیدگی را به ملایمت با انگشت مالش داد و چربی هایی را که در بحث رویش دندان ها ذکر شد بر آن مالید. برخی پنداشته اند که در این حالت مضمضه انگبین مخلوط با بابونَه، یا عسل و سقز تازه از درخت آمده خوب است.
همچنین بابونَه و شبِت (شوید) را در آب می جوشانند و از آن بر سر می ریزند و افشره بابونَه و شبِت را بر سر می نهند.

باید بسیار مراقب بود که در اَوان انتقال کودک به مرحله خردسالی، اخلاق و رفتار وی پسندیده و معتدل گردد. برای این منظور نباید کاری کرد که کودک به خشم زیاد، ترس زیاد، اندوه و شب بیداری زیاد برخورد کند و یا دچار شود.
هرچه را طفل آرزو کرد، باید زود برآورده شود و از هر چیز نفرت داشت از وی دور گردد.
در این دستور دو نفع وجود دارد: یکی نفع نفسانی است. زیرا بچه از همان طفولیت به اخلاق و رفتار نیکو خوی می گیرد و نیکی در او سرشتی می شود و از او جدا نمی گردد. دیگر آن که برای بهبود تنش مطلوب است، زیرا همان طور که از سوء مزاج، بدخلقی و بدرفتاري سر می زند، از عادت به بدخویی نیز سوء مزاج پیدا می شود. مثلا خشم، مزاج را بیشتر از حالت اعتدال گرم می کند، اندوه خشک مزاجی به بار می آورد، پژمردگی و کم ارادگی نیروی روانی را سستی می بخشد و مزاج را به سوی بلغمی بودن گرایش می دهد. پس معلوم می شود که در خوش خلقی، بهبودی تن و روان نیز هست.

وقتی کودک از خواب بیدار شد، بهتر آن است که استحمام شود و بعد به مدت یک ساعت با اسباب بازی هایش وی را به منظور بازی کردن تنها گذاشته، سپس کمی غذا بخورد و از آن به بعد زیادتر از پیش به بازی بپردازد، باز استحمام کند و غذا بخورد و تا حد ممکن نگذارند در وقت غذا خوردن آب بنوشد، زیرا آب، غذای خام را قبل از هضم شدن به درون می راند.

وقتی کودک به شش سالگی رسید، باید او را به معلم و شخص ادب آموز سپرد و به تدریج به کسب تحصیلش وا داشت.
نباید او را به زور وادار کرد که یک دفعه کتاب را بگیرد و از خود دور نسازد.
از شش سالگی به بعد شستشو کاهش می یابد و طفل قبل از غذا خوردن بیشتر بازی می کند.

خردسالان باید از نبیذ (نوشابه انگور و خرما) بپرهیزند، به ویژه خردسالانی که گرم و تند مزاجند. زیرا زیانی که از نبیذ پیدا می شود، پیدایش زرداب در نوشنده آن است، که زود به تن آن ها سرایت می کند. نفع نبیذ که ریزش زرداب و یا تری بخشیدن به مفاصل است، برای خردسالان مورد نیاز نیست. زیرا زهره آن ها به حدی نمی رسد که احتیاج به دفع آن همراه ادرار موجود باشد و مفاصل آن ها کاری به تر گردانیدن ندارد. باید کاری کرد که آب گوارای پاک را همیشه آرزو کنند.

این بود دستور پرورش خردسالان تا زمان چهارده سالگی آن ها.

در این مدت همواره باید مراقب حال و مزاج آن ها بود که آیا تری یا خشکی در مزاج آن ها و یا سختی در جسم شان در افزایش یا در کاهش و یا در حال اعتدال است.
باید در کاهش دادن ورزش به تدریج عمل کنند، حتی در ورزش سخت و دشوار هم که نمی خواهند دیگر انجام دهند باید ترک آن تدریجی باشد.
ورزش در بین سن خردسالی و نوجوانی باید به صورت معتدل نه کم و نه زیاد انجام گیرد.
بعد از چهارده سالگی به برنامه رشد و نمو و بهداشت نیاز داریم.
پس بهتر است به آن توجه کنیم و قبل از هر چیز در زمینه ای سخن گوییم که اساس برنامه بهبودی است و آن همانا ورزش است.

در مقاله بعدی، ادامه این مطالب را می خوانیم.