در مقاله قبلی، نکاتی در مورد مراقبت از نوزاد ارایه شد. در این مقاله ادامه این مطلب را بررسی خواهیم کرد.
خلقیات زن شیرده
زن شیرده باید خوش خلق، خوش خو و خوش روی باشد، در برابر کنش های بد روانی از قبیل خشم، اندوه، ترس و حالات مشابه آن زود واکنش نشان ندهد.
تاثیر پذیری سریع از این حالات، مزاج را تباه می گرداند، این تباهی مزاج ممکن است به شیرخوار سرایت کند. از این رو است که پیامبر (ص) فرمود: “دیوانه را دایگی نشاید”، گذشته از آن، زنی که بد کردار باشد اعتنای لازم را به بچه نمی کند و کمتر به او می پردازد.
کسانى که نباید آنان را به دایگى گرفت
- زن کودن و نیز زنى را که چشمش ضعیف است و آب ریزش دارد، به دایگى مگیرید؛ چرا که شیر، سرایت مى کند.
- زن کودن را به شیر دهى مگیرید؛ چرا که شیر بر سرشت ها چیرگى مى یابد.
به امام صادق (ع) گفتند: زنى از طریق زنا، فرزند آورده است. آیا او را دایه بگیرم؟ فرمود:( نه او را دایه بگیر و نه دخترش را)
پیامبر (ص) فرمودند: همسر دادن و همسر گرفتن، از سنت من است. فرزند بجویید؛ چرا که من، فردا به شما بر دیگر امت ها فراوانى مى جویم. درباره فرزندانتان، از شیر زنان بدکاره و دیوانه، اجتناب کنید؛ چرا که شیر، سرایت مى کند.
ریخت و هیات پستان
پستان باید پرگوشت و بزرگ، نه خیلی بزرگ و در عین بزرگی بدون فروهشتگی باشد و از حیث سفتی و نرمی، متناسب باشد. شیری که از چنین پستانی می آید، از حیث شکل و اندازه معتدل است، به سفیدی می زند، تغییر رنگ نمی دهد و به سبزی و زردی و سرخی نمی زند، دارای بوی خوش است، عفونت و سستی در آن نیست، به شیرینی می زند و از آن تلخی و شوری و ترشی حس نمی شود. چنین شیری از حیث مقدار باید کافی باشد و اجزایش همانند هم باشند. یعنی نه آبکی روان باشد و نه زیاد غلیظ و متراکم و پنیر مانند و نباید کف داشته باشد.
شیر را باید به وسیله ناخن آزمود، یعنی قطره ای از آن را بر روی ناخن چکاند، چنانچه جاری بود، معلوم می شود که آبکی و رقیق است و اگر از روی ناخن نریخت، غلیظ می باشد. شیر را علاوه بر وسیله ناخن، به وسیله شیشه نیز می توان آزمایش کرد. به این ترتیب که : شیر را در شیشه می ریزیم، اندکی مرّ (مرّ مکی) به آن می افزاییم و با انگشت تکان می دهیم. آنگاه مقداری ماده
پنیری و ماده آبکی نمایان می گردد. اگر دو بخش پنیری و آبکی برابر بودند، معلوم می شود شیر، مطلوب است.
اگر دایه واجد شرایط مناسب مذکور باشد، نوع غذای وی باید از گندم، گوشت بره و بزغاله و گوشت ماهی که سخت و گندیده نباشد، تشکیل شود. کاهو برای وی بسیار مطلوب است و بادام و فندق هم بد نیست. غذاهایی که برای دایه، نامطلوبند عبارتند از: تره تیزک، ریحان کوهی (بادروج) و خردل. نعناع نیز در عداد این غذاها است.
اگر دایه، واجد شرایط نباشد و شیر وی با مزاج طفل ناسازگار باشد و در عین حال نتوانیم از شیرش بی نیاز باشیم، باید در طرز خورانیدن شیر و در معالجه شیر دهنده، تدبیر کنیم.
- وقتی بچه را از شیر باز داشتند، غذایش باید با شوربا (سوپ) و گوشت های سبک شروع شود.
- از شیر باز داشتن بچه باید به طور تدریجی صورت گیرد. باید
- بچه را با قرص هایی که از نان و شکر ساخته شده است، مشغول کرد تا پستان را فراموش کند.
- شیرخوار را تا وقتی که خود به طور طبیعی یارای نشستن و راه رفتن ندارد، نباید به زور به این کارها وادار کرد، زیرا ممکن است به پشت و ساق هایش آسیبی برسد. در نخستین مراحلی که طفل نشستن و یاخزیدن بر روی زمین را شروع می کند، باید زیر اندازش نرم باشد تا از زبری زمین خراش برندارد.
- باید چوب و کارد و هر چیزی که آزار می رساند و یا می برد از مسیر راهش جمع شود.
- نگذارند که طفل از جاهای بلندپرت شود.
- وقتی دندان های نیش طفل سر برمی آورند، نباید چیز سخت را بجود تا ماده ای که نیش از آن تکوین می یابد، از بین نرود.
- اگر در موقع سر بر زدن دندان های نیش، محل دندان را با مغز خرگوش و پیه مرغ بمالند خوب است و دندان آسان تر سر بر می زند. وقتی محل سر بر زدن دندان بسته شد، سر و گردن بچه را با زیت عسل آلود که در آب گرم آمیخته است، می آلایند و قطره های زیت در گوشش می چکانند. اگر دندان های طفل به حدی رسید که وی هوس کرد گاز بگیرد و هوس گاز گرفتن انگشت خود را داشت بهتر آن است که در این موقع او را وا داشت.
- ریشه مهک(شیرین بیان) که هنوز خشک نشده است و یا رب مهک را به دهان ببرد. رب مهک برای جلوگیری از زخم و درد لثه مفیداست.
- باید دهان بچه را با نمک و انگبین عسل مالش(ماساژ) داد تا به درد نیاید. اگر دندان ها استحکام یافتند بهتر است رب مهک یا ریشه آن که زیاد خشک نشده باشد در دهانش باشد.
- در موقع رستن دندان های نیش بد نیست که گردن وی را با روغن رقیق یا زیت رقیق اندوده کنند.
- وقتی طفل شروع به تکلم می کند، از ماساژ بیخ دندان های وی نباید غفلت ورزید.
در مقاله بعدی ادامه این مطالب را بررسی خواهیم کرد.